Samoocena jest to postawa w stosunku do samego siebie.
Każdy człowiek ma określoną postawę wobec życia i otoczenia. Postawę można porównać do muzyki, którą stale słyszymy w tle w naszej głowie i która nastraja nas do postrzegania świata w pozytywny lub negatywny sposób. Możemy więc mieć pozytywny lub negatywny stosunek do samego siebie. Rozciąga się na dwóch biegunach i ma różne odcienie.
Poczucie własnej wartości to ogólny stan psychiczny, który powstał na wskutek oceny na własny temat. Warto w tym aspekcie uświadomić sobie, że każdy człowiek jest indywidualną jednostką i nie ma drugiej takiej osoby, która byłaby identyczna jak on.. Nie możemy zatem budować poczucia własnej wartości na porównywaniu się z innymi. Jedynym trafnym porównaniem jest porównanie do samego siebie z dnia wczorajszego czy z przeszłości. W ten sposób stale pracujemy nad sobą, swoimi wadami i budujemy adekwatne i zdrowe poczucie własnej wartości.
Na samoocenę składa się zaufanie do samego siebie. Czy ufam sobie, własnym umiejętnościom, czy wierzę że sobie poradzę? Drugim elementem jest szacunek do samego siebie. Czy jestem przekonana o własnej wartości? Czy potrafię asertywnie odmawiać? Czy pozwalam na to, żeby wpływały na mnie toksyczne osoby z otoczenia?
Samoocena nie jest jednorodna i zmienia się w trakcie naszego życia. Oznacza to, że możemy przykładowo jednocześnie cenić siebie w roli matki czy żony, a nie doceniać siebie jako pracownika. Kształtuje się już w okresie niemowlęcym poprzez dotyk rodzica czy poczucie bezpieczeństwa. Powstaje więc poprzez relację z innymi i staje się sposobem interpretowania siebie i otaczającego świata.
Photo by Giulia Bertelli on Unsplash,
brawo, wreszcie pierwsza osoba, która mówi, że można odciąć się od swojej rodziny, jeżeli nie traktuje mnie z szacunkiem